روزه هاى حرام

روزه هاى حرام عبارتند از:

روزه عيد فطر (اول ماه شوال)؛
روزه عيد قربان (دهم ذی الحجه)؛
روزه يوم الشك به نيت رمضان (يعنى: روزى كه معلوم نيست آخر شعبان است يا اول رمضان)؛
روزه ايام تشريق (يازدهم، دوازدهم و سيزدهم ذى الحجه) براى كسى كه در منا باشد، اگر چه حج نگزارد؛
روزه وفا به نذر معصيتى؛ يعنى: نذر كرده باشد كه اگر موفق به انجام فلان حرام يا ترك فلان واجب شود، مثلاً يك روز به عنوان شكرانه آن گناه روزه بگيرد، ولى اگر به عنوان مجازات بر خودش باشد تا اين كه اين روزه مقدمه ترك معصيت باشد اشكالى ندارد.
روزه سكوت؛ يعنى: روزه بگيرد كه سخن نگويد.
روزه وصال؛ يعنى: روزه يك شبانه‌روز يا يك شب و دو روز بدون افطار در شب.
روزه مستحبى زن با نهى شوهر از آن؛
روزه مستحبى مملوك (غلام يا كنيز) با نهى مالك از آن؛
روزه مستحبى فرزند در صورتى كه موجب ناراحتى پدر و مادر باشد؛
روزه مريض و هر كسى كه روزه برايش ضرر دارد؛
روزه مسافرى كه روزه اش صحيح نيست؛
روزه دهر؛ يعنى: در تمام روزهاى سال، حتى در روزهاى عيد فطر و قربان هم روزه باشد.

منابع

العروة الوثقى، ج ۲، ص ۷۱ و ۷۲.
آشنایى با ابواب فقه، محمداسماعیل نورى، ص ۵۷.